Wiele już powiedziano i pisano o zastraszaniu, ale niewiele wiadomo o jego pochodzeniu: kiedy i jak możemy stać się prześladowcami?
W większości przypadków podstawową postawą zastraszania jest bardzo specyficzna dynamika rodziny. W szczególności to rodzice przekazują dzieciom określone cechy: nie tylko matki i ojcowie, którzy z kolei są agresywni, ale także rodzice zbyt opiekuńczy, mogą mieć zły wpływ na zachowanie dzieci.
Tak zwani „ łobuzowscy rodzice” kształcą swoje dzieci wyjątkowo surowymi metodami. Często przemocy fizycznej towarzyszą akty przemocy emocjonalnej : kara, kpina z ich słabości, brak uznania i postawy pasywno-agresywne odgrywają bardzo ważną rolę w określaniu osobowości chłopców. W wielu przypadkach rodzice nie zdają sobie sprawy, że się mylą, ponieważ po prostu powtarzają program edukacyjny, który otrzymali w młodości. Musimy podjąć wielki wysiłek, aby zmienić nasze nawyki, szukając konfrontacji z innymi i ucząc się ustalać zasady i granice w sposób kooperacyjny, bez kary i gróźb . Jeśli tak się nie stanie, w rzeczywistości chłopcy będą wyładowywać złość, której nie mogą pozwolić świecić w domu swoim słabszym towarzyszom.
Konsekwencje, że postawa „rodziców kurnych” nie może być niedoceniana. Pozostawienie chłopcom małej autonomii w rzeczywistości sprawia, że są mniej doświadczeni w relacjach z innymi, bardziej niepewni, a zatem bardziej skłonni do biernego akceptowania postaw zastraszania. Kilka badań wykazało, że popychanie dzieci w kierunku autonomii już w wieku 4–5 lat może być bardzo ważne w ograniczaniu ryzyka, że zarówno zaczną działać jako prześladowcy, jak i stać się ofiarami.
Edukacja rodzinna jest również ważna dla określenia, jak reagujemy na sceny zastraszania. Rzeczywiście, badania wykazały, że dzieci, którym przekazano wartości dzielenia się i uczestnictwa, są bardziej skłonne do działania w obliczu aktów agresji i wykorzystywania. Przeciwnie, ci, którzy zostali wykształceni na obojętność i omertę, będą bardziej skłonni do milczenia i nie pomagania ofiarom znęcania się. W każdym razie zatem konieczne jest edukowanie swoich dzieci w zakresie szacunku i przejrzystości, nie tylko dla ich własnego dobra, ale także dla dobra ich towarzyszy.