Prawdziwa miłość to ta, która nigdy nie przestaje płonąć, nawet jeśli dzieli ją miliony lat świetlnych . Choć minęło wiele lat. To, że go zgubiliśmy, nie oznacza jednak, że nasze serce nie może wrócić do bicia.
Niektórzy mówią, że można wrócić do miłości, nawet gdy nasze serce jest rozbite. Wydaje się to trudne, niemożliwe, a jednak tylko przez umożliwienie komuś wejścia w nasze życie, być może, będziemy w stanie sprawić, by znów świeciło.
Mówią, że w życiu każdej osoby są trzy miłości, różne i przygotowujące do spotkania życia. Być może to prawda, pewne jest to, że nigdy nie należy rezygnować z miłości.
Jeśli to była prawdziwa miłość, nigdy się nie rozpuści, nawet jeśli wasze ulice zostaną podzielone na zawsze. Po prostu zdarza się, że życie zdecydowało dla ciebie, że nadszedł czas, aby obrać różne ścieżki, które prawdopodobnie już nigdy nie przekroczą.
To wydaje się bardzo smutne: serce, które podarowałeś osobie obok, zostało teraz pozostawione w spokoju, zniszczone, porzucone.
Prawda jest taka, że tej miłości nie można stłumić, zapomnieć ani zignorować: wielką miłością jest ta, która nigdy nie przestaje płonąć, nigdy.
O wielkiej miłości nigdy nie zapomina się, ale uczy się żyć bez niej i cenić wszystko, co zostało, wszystko, co dała nam druga osoba, nawet jeśli teraz nie jest już w naszym życiu.
Miłość jest najbardziej złożonym, intensywnym i głębokim uczuciem, jakie może odczuwać człowiek i tylko dlatego, że nasz partner nie jest już po naszej stronie, nie możemy zapomnieć o tym, co powiedziano i zrobiono, ponieważ już się skończyły.
Niektórzy twierdzą, że wieczność nie istnieje, jeśli nie na korzyść. Zamiast tego miłość uczy nas, że uczucie może trwać wieczność, nawet jeśli nie jest już doświadczane, jak sobie wyobrażaliśmy.
Jest obecny w głowie, we wspomnieniach, w szeptanym nocą „ Kocham cię”, w śmiechu i uściskach: wszystko, co przeżyłeś, jeśli to była miłość, pozostanie na zawsze i nikt nie będzie mógł ci tego odebrać.
Czasami miłość ginie, a to bardzo boli. Ale nie zapominajcie, być może z czasem płomienny płonący ogień gaśnie i pozostaje nam nauczyć się żyć bez tej osoby, która kiedyś nas uszczęśliwiała i znów uczyła się szczęśliwym.
